To be, to have, to do – czasowniki do zadań specjalnych.

Czasowniki angielskie to be (być), to have (mieć) i to do (robić) mogą w zdaniu występować w dwojakiej roli: jako czasowniki zwykłe (ordinary verbs) – wtedy znaczą to, co znaczą, oraz jako czasowniki posiłkowe (auxiliary verbs) – wtedy zostają pozbawione swoje znaczenia właściwego i spełniają wyłącznie funkcję gramatyczną, tak zwanych operatorów. Użycie czasowników posiłkowych jest konieczne przy tworzeniu czasów: 

• to be używamy w czasach ciągłych (continuous): 

I am working.        I was working.

• to have w czasach dokonanych (perfect):

I have worked.         I had worked.

• to do w czasach prostych (simple):

I don’t work.             I didn’t work.

Do you work?              Did you work?

 UWAGA: to do używamy wyłącznie tworząc pytania i przeczenia w czasach present i past simple. Operatorem czasów przyszłych jest słówko will, które omawiamy przy innej okazji.

Odmiana, zwykle nieregularna to be

Wiemy, jak dużą popularnością cieszą się wśród uczniów tabelki z odmianą, dlatego postaramy się ich uniknąć, jednak pewne rzeczy trzeba powiedzieć. Omawiane czasowniki posiłkowe są czasownikami nieregularnymi, a ich II i III formę tworzymy w następujący sposób:

be → was/were → been

have → had → had

do → did → done

Również zdradliwa trzecia osoba czasu teraźniejszego jest tworzona nieregularnie, a że czasowniki te, jako posiłkowe, są używane znacznie częściej niż inne, dobrze jest zapamiętać poprawną formę:

he/she/it is/has/does

Kumulacja 

W języku angielskim często zdarza się, że ten sam czasownik występuje w jednym zdaniu i jako orzeczenie, a więc czasownik zwykły w swoim znaczeniu podstawowym i jako czasownik posiłkowy, pełniąc tylko funkcję gramatyczną. Aby nie stracić głowy, widząc w zdaniu spiętrzenie „have had-ów”, wystarczy na spokojnie przyjrzeć się zdaniu i zadecydować, który czasownik niesie znaczenie, a który przekazuje wyłącznie informację o czasie gramatycznym.

I am being serious. – Mówię poważnie.

He was being serious. – On mówił poważnie.

I have had enough! – Mam dość!

At that time I had had enough. – Wtedy poczułem, że mam dość.

I didn’t do it. – Nie zrobiłem tego.

Kontrakcja to be

Dobrym sposobem na rozpoznawanie czasowników posiłkowych będzie, jeśli zapamiętacie, że często występują one w formie skróconej. Dzieje się tak głównie w mowie powszedniej i pismach nieformalnych. W pismach oficjalnych, czy np. pracach naukowych, dobrym zwyczajem będzie unikanie form skróconych. 

W zdaniach twierdzących w czasie teraźniejszym skróceniu ulega czasownik posiłkowy. Łączy się on wtedy z podmiotem za pomocą apostrofu. Czasownik to do nie ulega skróceniu w zdaniach twierdzących.

• to be

I am → I’m         you are → you’re            he/she/it is → he’s/she’s/it’s

we/you/they are → we’re /you’re/they’re

• to have

I/you have → I’ve/you’ve           he/she/it has → he’s/she’s/it’s 

we/you/they have → we’ve/you’ve/they’ve

Najpowszechniejsze jest skracanie formy przeczącej. Stosuje się je we wszystkich czasach i dla wszystkich czasowników posiłkowych. Jedynie czasownik to be w czasie teraźniejszym pozostaje skrócony jak w zdaniach twierdzących, pozostałe czasowniki posiłkowe „odklejają” się od podmiotu i łączą z przeczeniem not.

I am not → I’m not         ale       I was not → I wasn’t

have not → haven’t                had not → hadn’t

do not → don’t               did not → didn’t